menu
0


Met je handen werken op de basisschool

Het gilde

Wist je dat Nederland ooit een land van ambachtslieden was? En dat opleidingen erop waren gericht om het beste uit de vakman te halen? Het heeft ons land meubelmakers, glasblazers, vioolbouwers en boekdrukkers opgeleverd. Evenals beeldhouwers en kunstschilders trouwens, als je er goed over nadenkt. Het systeem dat daarvoor werd gebruikt heette het gildesysteem en werkte, kort door de bocht, als volgt:

  1. leerling
  2. gezel
  3. meester

Als leerling kwam je binnen en werd je opgeleid door een gezel. Als je de capaciteiten had kon je zelf gezel worden en verder worden opgeleid door een meester. Meester kon je worden door een meesterproef te doen en dan kon je echt wat. Het voordeel? Vakkennis. Zonder die vakkennis is er geen systeem meer.

Vakmanschap is meesterschap

Er zijn landen waar dit systeem nog steeds wordt toegepast, al dan niet in aangepaste vorm. Als je bij een fietsenmakerij in Duitsland, gerund door een “meester”, reparaties laat uitvoeren kun je ervan uitgaan dat dat goed gebeurt.

Er is namelijk altijd het contact onderling tussen management en werkvloer, en dus wordt er informatie uitgewisseld wat gedurende het proces leidt tot onderling begrip voor de uitvoering van processen. De “Meister” is uiteindelijk de eindverantwoordelijke en die is gehecht aan zijn reputatie.

Waar gaat het mis?

Een aardig voorbeeld van de afstand die er veelvuldig bestaat tussen management en werkvloer is terug te vinden op TV. RTL-Z zendt de serie “Undercover boss” uit. Een serie waarin iemand uit het management van een groot bedrijf (veelal uit de V.S. en Canada) zich een weekje tussen het werkvolk begeeft. Uitgedost als niet op hem of haar lijkend individu, even leert wat er speelt, vervolgens de processen rigoureus aanpast en tijdens een tranentrekkende afsluiting zijn of haar 4 nieuwe beste vrienden laat studeren, op vakantie stuurt, een auto geeft of een operatie aan likdoorns betaalt. Maar de boodschap is duidelijk.

Een voorbeeld uit de praktijk is de auto-industrie. Waar het al bijna niet mogelijk is zelf iets aan je moderne auto te doen zijn er natuurlijk situaties waar je als verantwoord autobezitter direct wilt, en moet, ingrijpen. Zoals bij een lekke band. Of een kapotte lamp.

Even een lampje verwisselen, dus. Nou, niet “even” bij bijvoorbeeld een Renault Megane Mk 2. Een VW Golf Mk 4 schijnt ook niet zo simpel te zijn en ook Opel en Volvo komen verrassend vaak voorbij op het interweb. Is het ontwerp hier belangrijker geweest dan praktisch nut? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat de monteur die het lampje moet verwisselen er niet blij mee is: “Dat is dan € 2,75 voor het lampje en daar komt drie uur arbeidsloon bij. Maar de bumper hangt weer en het dak zit er op”.

Herwaardering vakkennis

Vakkennis dus, als verbindend onderdeel binnen een bedrijf. Maar ook ervaring, creativiteit, handigheid, kunstzinnigheid.

Landen waar deze vaardigheden nog veel worden toegepast door ambachtslieden zijn bijvoorbeeld Japan en China, maar ook Italië en Groot-Brittannië. Vakmensen worden daar gewaardeerd en krijgen ook een beloning die erbij past. Niet alleen financieel maar ook maatschappelijk. Italiaanse handgemaakte schoenen mogen wat kosten vanwege het vakwerk en ook voor “Handmade with pride” Engelse sieraden wordt goed geld neergelegd. Ook in Nederland want we hebben er oog voor en het geld ervoor over.

En niet voor niets werd een programma als “The repair shop” ( Discovery Channel) ongekend populair, vakmensen aan het werk.

In Italië is een hele stroming ontstaan en worden cursussen gegeven in het creatieve ambacht. “StudiainItalia”. Hier wordt talent ontdekt, ontwikkelt én gebruikt. En mensen worden gelukkig wanneer ze talent mógen en kunnen gebruiken en daar nog voor worden gewaardeerd en betaald ook. Want ze kunnen hun creativiteit combineren met hun vaardigheden. Dat kan een kok zijn of een schoenmaker. Of een goudsmid. Of een timmerman.

In bijvoorbeeld mode en al zijn accessoires zijn deze creaties niet alleen een ding of een voorwerp, het straalt kwaliteit, originaliteit en passie uit.

Kansen in het basisonderwijs

In ons primair onderwijs ligt een kans om dit talent te ontdekken.

Ons onderwijs is gericht op leren. Maar met je twaalfde jaar moet je toch ongeveer wel weten of je econoom of advocaat wilt worden. Echter, wat als je handig bent met je handen? Of gewoon eens een keer iets wilt proberen? Thuis doen? Even kijken of dit wel in de agenda past tussen de voetbaltraining, het breakdancen, het tennissen, het gamen en het verjaardagspartijtje door. En wie helpt daar dan mee? Want gereedschap is gevaarlijk. Terwijl we toch fantastische vervolgopleidingen hebben is er op het vlak van techniek te vaak een hiaat tussen basisonderwijs en middelbaar onderwijs.

Alvorens verder te gaan: werken met je handen stimuleert niet alleen creativiteit, motoriek en handigheid maar ook het oplossend vermogen. Kinderen die met hun handen leren werken, zoeken naar oplossingen welke niet direct ”voor de hand” liggen. Ze leren, door de praktijk, door kijken en proberen tot het werkt. En deze ervaringen nemen ze mee in andere ervaringen in leren, spelen, werken en sporten. Hier zijn studies te over naar gedaan, o.a. door Prof. Chris Rogers en Prof. Dr. Manfred Spitzer.

En ergens goed in zijn geeft voldoening!

Leren door te doen

De kinderen die er de aanleg voor hebben zullen er niet ongelukkig door worden en misschien groeien ze wel door tot een echte vakman/vrouw, ambachtsman/vrouw of een handige doe-het-zelver. Die wij dan weer gaan waarderen om hun vakkennis. Die kunnen zij dan weer overbrengen op de volgende generatie, de “leerlingen en de gezellen”. Samenwerken is samen begrijpen.

 

De praktijk

Techniek is opgenomen in het curriculum van het basisonderwijs. Dat is in ieder geval een goed begin. En nu? Nu de praktijk nog. En daar helpen we graag mee. Met het juiste gereedschap zijn kinderen vanaf een jaar of vijf prima in staat om met een scherpe handzaag een stuk hout recht door te zagen. Of zonder op hun vingers te meppen een spijker in een stuk hout te slaan. En dan niet door schade en schande. Want daar kan een school niet mee aankomen: “Hier is uw dochter, ik zal haar vingers even pakken, die staan nog op ijs.” Maar gewoon door goed kindergereedschap wat ook thuis prima te gebruiken is. Nóg meer werk voor de leerkracht? Nee, juist niet. Kinderen willen graag “zelf doen”. Met weinig inspanning draagt de leerkracht dan weer bij aan de vereisten van het Curriculum.

Een baangarantie geven we (nog) niet, maar wel de garantie voor plezier en onderlinge verbondenheid in de groep hetgeen de groepsdynamiek weer ten goede komt.

Een mooie afsluiting voor het einde van een gebroken Coronaschooljaar.  En een goede start van het nieuw schooljaar.

Dit past perfect in het Nationaal Programma Onderwijs. De grote pot met extra geld van de overheid voor herstel na Corona.

En als je je dan realiseert dat er in een aantal gevallen ook nog subsidies beschikbaar zijn….

Dus wat is erop tegen om met je handen te werken op de basisschool?

 



Sinterklaas anno 2020

Sinterklaas is weer in Nederland. Met afstand, dat wel. Een intocht zonder publiek, communicatie via videobellen en geen geplande bezoeken. Hij werkt thuis en speelt, om de verveling te verdrijven en toch in contact te blijven met kinderen, letter- en cijferbingo via het beeldscherm. Achter de schermen zijn de Pieten zoals altijd druk met schoencadeautjes, precisiegooien met hun strooigoed en alle de voorbereidingen voor pakjesavond. We zullen dit jaar niet veel Pieten tegenkomen. Maar gelukkig kunnen we alles volgen via het Sinterklaasjournaal.

Corona vraagt omdenken. Voor de één lukt dit beter dan de ander. Toch is het veel ouders en kinderen tot nu toe gelukt om te zoeken naar leuke activiteiten in en om het huis. Als ik wandel zie ik gezinnen op de hei, kinderen klimmen in de bomen. Thuis worden spelletjes uit de kast gehaald. We zijn op elkaar aangewezen om onszelf te vermaken. Dat heeft ook een positieve kant. Je hoeft niet continu van hot naar haar te rennen en te vliegen. En er is meer betrokkenheid en aandacht voor elkaar binnen het gezin.

De magie van het verwachte onverwachte

Ook al is dit jaar alles anders, de magie van Sinterklaas blijft.

Het gevoel van spanning “ben ik lief geweest en krijg ik iets in mijn schoen?”; verwondering omdat er een bedankbriefje van Piet in de schoen zit voor het lekkers dat was klaargezet.

 

Blijdschap is op ieder kindergezicht af te lezen als ze een cadeautje in hun schoen vinden, hoe klein ook. Het feit dat Piet langs is geweest is voldoende.

Als ouder ga je mee in de beleving van je kind. Je zorgt voor wortels voor ‘O zo snel’ en iets lekkers voor de Pieten. Je gaat mee in het magische moment van de schoen zetten en liedjes zingen “vol verwachting klopt ons hart”. De schoencadeautjes liggen al een poosje klaar op een geheime plek en worden nu één voor één in de schoenen gestopt. Een brief van Sinterklaas en/of een bedankbrief van Piet, je hebt het allemaal geregeld. Je helpt je kind met het maken van een verlanglijstje.  En natuurlijk ben je druk met het organiseren van die ‘o zo spannende’ pakjesavond!

Groots uitpakken met pakjesavond zit er niet in, we vieren het thuis dit jaar.

Sinterklaas 2020 vraagt van veel ouders om er dit jaar een andere invulling aan te geven. Gewoon thuis. Hoe ga jij daarmee om?

Even terug naar mijn kindertijd. Natuurlijk hadden we de intocht op televisie en het dorp waar ik woonde.  En op 5 december kwam Sinterklaas op school. Maar dat was het dan wel.

De Sinterklaasperiode speelde vooral binnen het gezin. Mijn vader moest rond die tijd altijd overwerken. Maar gelukkig was hij op 5 december op tijd thuis. Gelukkig, want het was overweldigend: nadat er hard op de deur was gebonsd en pepernoten waren gestrooid vonden we het ene jaar een grote stoomboot vol met pakjes, het andere jaar een huis met een schoorsteen en heel veel kamers vol pakjes.

In elkaar getimmerd door de ‘kluspieten……’ Wat een feest!

Later maakten we zelf surprises. Zelf bedacht. Creativiteit zat in ons. Nu kun je alles kant en klaar zo van internet afplukken. Daarom is in het digitale tijdperk waarin we leven aandacht voor het bevorderen van creativiteit bij kinderen extra belangrijk.

Kindergereedschap, een leuk en duurzaam Sinterklaascadeau voor je kind

Dus: ben je nog op zoek naar een duurzaam en educatief verantwoord cadeau voor pakjesavond?

Een leuke, nieuwe uitdaging voor je kind? Om actief bezig te kunnen zijn? In en om het huis? Alleen of samen?  Om leuke dingen te maken? Zoals een knikkerbaan, een egelhuisje of een speeleiland?

Kies voor quality time met je kids! Ga samen aan de slag met zagen en timmeren!

 

Naar de webshop

 



Urenlang spelen…

Laatst was ik bij mijn tante en ze liet mij een set zelfgemaakte houten meubeltjes zien waar ze als kind urenlang mee heeft gespeeld. Mijn oma en mijn moeder, haar oudste zus, hadden van wol bijpassende poppetjes gemaakt. Een tafelkleedje en kussentjes in de stoelen. De poppetjes heeft ze al lang niet meer dus die kon ze me niet laten zien.

De set is getimmerd door mijn opa en oom. Je ziet de zorgvuldigheid waarmee ze de meubeltjes hebben gemaakt:

  • De verhoudingen tussen tafel, bank, stoeltjes en kastje zodat het een mooi geheel vormt.
  • De vorm van de rugleuning van de bank en de twee stoeltjes die ook in het kastje terugkomt, gezaagd met de figuurzaag.

  • De mooi afgeronde hoeken en gladgeschuurde oppervlakken.
  • De kleine spijkertjes op gelijke afstand waarmee het in elkaar getimmerd is.
  • En alles mooi afgewerkt met bruine beits.

Mijn opa was geen timmerman of meubelmaker, mijn oom zat op de lagere school. Samen hebben ze creatieve oplossingen bedacht om de dunne onderdelen stevig aan elkaar te kunnen bevestigen.

Simpel maar doeltreffend. Want het was voor mijn tante om mee te spelen dus dan moest het wel tegen een stootje kunnen!

En het heeft de tand des tijds doorstaan…..

Jarenlang heeft mijn tante met de set gespeeld en zoals ze het vertelde zie ik haar voor me: het jonge meisje dat urenlang speelt met haar meubeltjes en poppetjes, een mini-poppenhuis.

Ze is nu 76 jaar en al die tijd heeft ze de meubeltjes bewaard. Dat ontroert me. Zowel jarenlang speelplezier als ook de emotionele waarde van de door haar vader en broer met zorg gemaakte meubeltjes hebben ervoor gezorgd dat ze de set nog heeft.

Hoe mooi is het om je eigen speelgoed te maken? Speelgoed dat niemand anders heeft?

En daar nog heel lang mee te spelen?

Het ‘plezier van zelf maken’ combineren met urenlang speelplezier?

Wat vindt jouw kind leuk om te maken?

Laat je reactie achter en wij zorgen voor inspiratie of een stappenplan!



Kinderen kunnen toch ook met gewoon gereedschap leren werken?

Alle ToolKid gereedschappen zijn 100% ergonomisch, perfect afgestemd op de fysieke en motorische ontwikkeling van kinderen in de leeftijd van 5 tot en met 12 jaar. Waarom is dit zo belangrijk? Kinderen kunnen toch ook met gewoon gereedschap leren werken?

Op zich geen onlogische vraag als je er nooit bij stil hebt gestaan. Natuurlijk is het mogelijk om kinderen met gereedschap voor volwassenen te laten werken. Het is best stoer om met het gereedschap van je vader of opa aan de slag te gaan en zelf iets te maken. Ze laten je zien hoe het moet en je krijgt hulp want het moet wel veilig gebeuren. Je doet hartstikke je best ook al kost het je moeite. In het begin gaat het nog wel maar daarna wordt het toch een stuk lastiger met die veel te grote, zware gereedschappen en gaat de lol er snel van af. Frustratie alom en je gooit het bijltje erbij neer….

Welke indruk laat dit achter bij je kind? In ieder geval geen positieve….

Zelf had ik er eerlijk gezegd ook nooit bij stil gestaan. Het moment van bewustwording kwam toen een ergotherapeut haar frustratie hierover deelde. Door kinderen met gereedschap te laten werken stimuleer je de motoriek en oog hand coördinatie. Ideaal voor kinderen met een motorische achterstand die zij begeleidde. Maar zij had geen geschikt gereedschap voorhanden. Een jongetje van zes jaar laten zagen met een afgekorte ‘grote mensen’ zaag met een veel te groot handvat? Vul het zelf maar in…..

Haar opmerking bleef hangen en terugdenkend aan mijn jeugd kwam de frustratie van het figuurzagen naar boven. Ik vond figuurzagen op zich heel leuk omdat je allerlei vormen uit hout kunt zagen. Een techniek met oneindig veel mogelijkheden.
Maar als ik eraan terugdenk zie ik het geworstel met de beugel die in de weg zit weer voor me en de zaag die alle kanten opdraaide. En terwijl ik best een doorzetter ben en niet snel opgeef kwam de figuurzaag al snel in de kast terecht.
Dat ik niet de enige ben met deze ervaring wordt keer op keer bevestigd door de reacties van volwassenen als ‘figuurzagen’ op welke manier dan ook ter sprake komt. Gevolgd door verhalen over te grote zagen, te zware hamers enzovoorts.

De vraag van de therapeute naar goed kindergereedschap vormde de basis voor de ontwikkeling van ToolKid. Daar ga ik nu verder niet op in.

Nu even terug naar die ergonomie. Wat houdt dat nu precies in, want die term wordt te pas en onpas gebruikt voor allerlei producten. Voor ons begint ergonomische vormgeving met observeren: wat werkt wel en wat werkt niet voor kinderen?

Laten we de figuurzaag als voorbeeld gebruiken.
We hebben kinderen in de leeftijdsgroep van 5 tot en met 12 jaar laten figuurzagen met de traditionele figuurzaag. Je kent hem wel:

En we zijn gaan kijken; puur waarnemen en registreren wat er gebeurde. Hoe wordt de zaag vastgehouden en gebruikt? In welke houding? Hoe reageert het kind op de activiteit? Wat gaat goed en waar loopt het tegen aan?

De resultaten van dit onderzoek hebben we gebruikt om de figuurzaag zodanig aan te passen dat kinderen er goed mee overweg kunnen. Uitgaande van de fysieke mogelijkheden en motorische ontwikkeling van kinderen in onze leeftijdsgroep. Dit is het resultaat: een beugel die niet meer in de weg zit en een groter handvat voor meer grip en betere sturing van de zaag:

We hebben kinderen weer laten figuurzagen. Ditmaal met onze figuurzaag.

En het werkte!

Zagen moet je leren. In plaats van worstelen met het vasthouden kunnen kinderen nu daadwerkelijk al hun aandacht richten op de activiteit.
Dat is een heel andere beleving ;-). En nodigt uit om met plezier alle mogelijkheden van het figuurzagen te ontdekken!

De figuurzaag heb ik als voorbeeld genomen. Deze aanpak hebben we toegepast op al onze gereedschappen. Zo zijn alle ToolKid artikelen tot stand gekomen door kinderen te betrekken bij de ontwikkeling: ze te observeren en te inventariseren wat wel en niet werkbaar voor ze is, gereedschappen waar nodig aan te passen en opnieuw door kinderen te laten beoordelen en testen. In samenwerking met experts, zoals een professor ergonomie en de TU Delft. En daarom kunnen we stellen dat ToolKid 100% ergonomisch kindergereedschap is.

Om meer kinderen te laten ervaren hoe leuk figuurzagen is bieden we de set aan voor een bijzonder aantrekkelijke prijs.

Naar de figuurzaagset



Willen we het wiel opnieuw uitvinden?

Als ik je vraag aan een boormachine te denken, wat zie je dan voor je?

De boormachine heeft een herkenbare vorm, een handvat en zo’n beetje haaks daarop de boorkop. Onmisbaar als je gaat klussen en het apparaat ziet er ook nog eens stoer uit. De boormachine is populair bij volwassenen én kinderen. Kijk maar eens naar het aanbod van speelgoed boormachines, zelfs grote merken als Bosch en Black & Decker hebben speelgoedvarianten op de markt gebracht. En allemaal varianten op hetzelfde model.

Waarom ziet de ToolKid boormachine er dan anders uit? Is het dan wel zo verstandig om te kiezen voor een andere vorm? Wil ToolKid het wiel opnieuw uitvinden?
Nee, dat niet. Ons streven is juist om de gereedschappen zoveel mogelijk te laten aansluiten op ‘grote mensen’ gereedschap zodat kinderen later gemakkelijk de overstap kunnen maken.

Nee, het is een ergonomisch dingetje. Een bewuste keuze, waardoor kinderen met plezier kunnen boren.

De reden is dat het traditionele model boormachine niet werkt voor kinderen. Ik zal je uitleggen waarom. Het heeft te maken met de oog hand coördinatie. De motorische ontwikkeling van kinderen van grove naar fijne motoriek gaat samen met de oog hand coördinatie. Dit is een proces dat zich voltrekt in de kinderjaren en zo rond het twaalfde jaar voltooid is. In de praktijk bleek dat kinderen het traditionele model boormachine niet goed konden uitrichten met als gevolg een scheef gaatje. Het gewicht in de boorkop versterkte dit effect en regelmatig brak een boortje. En dan is het boren niet zo leuk meer.

Het is dus niet simpel gewicht en afmetingen verkleinen en je hebt een kinderboormachine.

ToolKid stelt het kind centraal. Wij kijken naar de fysieke mogelijkheden, dus de afmetingen van kinderhanden in combinatie met de motoriek. Daarom heeft de ToolKid boormachine het rechte T-model, waardoor kinderen wel goed kunnen uitrichten en recht boren. Tijdens de gebruikerstest met de ToolKid prototypes, uitgevoerd door de TU Delft, bleken kinderen al heel snel voorkeur te hebben voor het T-model boven de kleine variant van het traditionele model. Kinderen vinden zelf uit wat werkt en kiezen daarvoor. En het gaat er toch om dat ze met plezier leren boren? En als iets goed lukt, smaakt het naar meer…

Nog steeds is de ToolKid boormachine erg populair. Niet alleen bij kinderen, ook volwassenen hebben ontdekt hoe handig het apparaat is, vooral in de fijne houtbewerking en modelbouw.

Vanzelfsprekend is ook aan veiligheid en duurzaamheid is gedacht, want het gaat om kinderen. Wil je meer weten over de werking van de boormachine? Kijk dan ons filmpje op YouTube.

De technologische ontwikkeling staat niet stil en we werken nauw samen met onze leveranciers om gebruik te maken van de nieuwste technieken. Een aantal jaren geleden hebben we de Li-ion techniek overgenomen voor de energievoorziening. De boormachine werd daardoor zuiniger in gebruik, minder milieubelastend en de accu leverde meer vermogen. Recent hebben we, samen met de leverancier van de accu, de elektronica opnieuw opgebouwd om nog beter de capaciteit van de energievoorziening te benutten.

En het binnenwerk is voorzien van andere versnellingen en materialen om de krachten beter te doseren. Daarnaast zijn we afgestapt van de conventionele lader zoals in het filmpje nog te zien is en hebben we gekozen voor een USB-kabel. Bijna iedereen beschikt over een usb-lader dus waarom zouden wij er nóg eentje bijleveren om de stapel ongebruikte apparatuur aan te vullen?

En net als de boormachine voor volwassenen zit alles nu opgeborgen in een stevige, stoere koffer. Hoe cool is dat!

Ik zet nog even alle kenmerken van de ToolKid boormachine voor je op een rij:

PRAKTISCH

  • kinderen kunnen beter richten met het T-model
  • en makkelijker recht boren
  • en de boormachine met twee handen vasthouden

 

VEILIG

  • de boorkop draait niet mee
  • veilig boren met lage draaisnelheden (boort in hout, niet in de huid)
  • boortje blijft achter in het hout bij plotseling terugtrekken van de boormachine

 

DUURZAAM

  • Li-ion accu heeft een lange levensduur en laadt snel op
  • moderne techniek voor optimale capaciteit energievoorziening
  • kwalitatief hoogwaardig en recyclebaar

 

Wil jij je kind verrassen met deze stoere boormachine?

Hartelijke groet,

Lise